Güneye Giderken

Bulutsuzluk özlemi,onlar Türk rock’ına  30 küsür senelerine veren efsane grup.Literatür onları ilk Türkçe sözlü alternatif rock grubu olarak tanımlıyor.Bense naçizane onları anadoluyu rock müziğe kazandıran efsanevi grup olarak tanımlıyorum.Tabii benim onları efsanevi olarak tanımlama nedenim sadece yaptıkları müzik değil protest tavırları lakin eleştirilen yanları da çok elbet,vokalistin sesi,şarkı sözlerinin yetersizliği ve ritim kaygısı eleştirilen konular arasında.Benim bunu yazma nedenimse sadece ve sadece şarkılar arasında zıpırdaken playlistimin ‘’Güneye Giderken’’ şarkısına geçmesi ve benim o an içime bir güney esintisi estirmeleri.Burada grubun wiki kaynaklı kuruluşu ve çalanlar hakkında bilgi içerikli şeyler yazmayacağım tabii ki benimki sadece solda yükselen güneşe çakılan bir selam olarak kalacak.Grup adına yapılan eleştirilerden biri Nejat abinin(vokal) sesi,çoğu sesinin kötü olduğu ve dinlenmeye değer olmadığını düşünüyor bense kendine özgü bir ses ve tonlaması olduğunu,şarkılarını dinlenir yapanın da bu olduğunu düşünüyorum.Tabii bunlar sadece benim düşüncelerim kişiden kişiye değişebilir,ben bu grubu dinlerken kendimi o şarkının içinde hissediyorum belki de biraz zorluyorum içinde hissetmek için ama sonuç olarak o güneşin sıcaklığını ve hafiften esen o rüzgarı hissedebiliyorum dinlerken bu sevmek ve dinlemek için yeterli bir neden olarak bende kalmaya devam edecek.Daha uzun uzadıya yazmak isterdim ama burası bir forum ya da sözlük değil bir blog,anlık şeyler ve yazmaya değer gördüğüm şeyleri barındırdığım bir yer.Bu şarkı da o anın verdiği sıcaklık sonucu bu yazıya ev sahipliği yapmış olup içimi ve sevenlerinin içini her zaman sıcak tutacaktır umarım sağlıcakla.