‘’Piksel Piksel Anadolu’’
Kendimi ve düşüncelerimi kontrol edebildiğim zamanlardaki
ilk taşınmamız hakkında yazdığım ufak yazıyı okumuştunuz.On yaşında çıkmış olduğumuz
bir yol ve kendi hafızama,kendi istediğim şekilde kazıyacağım,yetki sınırlarıma
girdiğim zamanlar yaşadığım ilk hatrı sayılır uzun yol.Birçok yaşanmışlığı
arkada bırakmak her yaşta büyük bir sorun.Sadece büyüdüğümüzde
yaşadıklarımız,hafızamız ve yaşantımızda derin izler bırakmıyor.Hatta belki de
en çok küçükken yaşadığımız şeyler bizleri ileride nasıl bir birey olacağımız
konusunda yönlendiriyor.Bu yüzden küçükken yaşanmış olaylar sizin hafızanızda
yer edinmiyor olsa bile aile bireyleriniz tarafından büyük bir titizlikle
hatırlanıyor ve saklanıyor.Evet o çoğunuzun geçirdiği havale mesela her anına
kadar anlatılıp,toplu şükürler ediliyor siz hatırlamasanız da.İnsanın ilk 5-6
senesinin karanlıktan ibaret olması ne korkunç.Hatırlayanlarınız olabilir elbet
ufak tefek fakat ilk tam hatırlanabilir şeyler benim hayatımda yedi yaşımın
başlarında başlıyor.Üzücü bir olay olduğundan hafızamda yer edinmiş.Üzücü
dediysem çocuk yaşta yaşanmaması gereken basit bir olay fakat yaşayan çocuk
olunca büyüyen bir şey,yazdım kısaca yayınlarım ileride.Bu seriye dönecek
olursam ailemizde bulunan iki adet memur ve babanın biraz dik başlı olması
sebebiyle hayatımız gerek şehirler arası gerekse şehir içinde ilçeler arası bir
taşınma maratonunun ortasında bıraktı bizleri.Bu ilk ‘’normal taşınma’mızın
ardından gittiğimiz bir iç anadolu ilinde başımıza gelmeyen kalmadı
diyebilirim.İlk başta büyük bir ilçesine -35-45 bin arası bir
nüfuslu-taşındığımız ilde ilk senemiz gayet normal ilerliyordu.Yani bana
yansıyan oydu ki ben çocuk aklımla çok irdelemiyordum bunları.Annem ve babam
arada konuşuyorlar,ben girince susuyorlardı fakat ben çocuktum,özgürdüm ve
düşünmek zorunda değildim.Bu nedenle takmıyordum.Tabii yansımalarına katlanmak
zorundalığı da yine aileye bağımlılıktan dolayı kaçınılmazdı ve oldu da.İlk
sinyaller okulun kapanmasına yakın anne tarafından verilmeye
başlanmıştı.Sürekli okul durumum,arkadaşlarımla geçinip geçinemememin
sorgulanması annem tarafından başlamıştı.Yeni bir yere gidersek üzülür
müsün?Aşamasına kadar da ilerlemişti sorular.Çocuk olsam da anlamıştım ki
alışkındımda zaten.Hatırlamasam da o yaşıma kadar çok yer gezdiğimizi annemden
ve babamdan dinliyordum.Ben bu durumda her zamanki ılımlı kişiliğimle hiçbir
zorluk çıkartmıyordum ailem için ve herşeye razı bir tavır takınıyordum.Bu
onların işini kolaylaştırmıştı ve ilk direk söyledikleri ‘’taşınacağız’’
kelimesi mevcut tavrım dolayısıyla erken gelmişti.Ben direk eyvallahı çektim ve
hayatıma devam ettim prosedürleri onlar halledecekti nasıl olsa.Zaman geldi ve
daha bir sene önce yapılan o angarya işler tekrarlanmaya başladı.Bardakları
gazetele,kolilere yerleştir,babayı çağır ve koliyi bantlayarak kapat-garantiye
almak için de bir iple bağla-.Odanı topla,uyu,uyan ve yine taşımaya gelen
elemanlarla evde köşe kapmaca oyna.Üstüne yine aynı senaryo ile kaşarlı pideni
bir köşede mideye götür.Yeni taşınılacak yer aynı ilde bir başka ilçe fakat
daha küçük-15 bin civarı-.Mesafesi bir saati bile geçmeyecek yer için o
eşyaları topla ve taşın.Yeni yaşam alanını tanımaya çalış ve bu arada
yerleşeceğin okulu ve yeni tanışacağın arkadaşları düşünmeye koyul.Sanırım
gerçekten bir memur çocuğu olmak ve o çocuğu olduğunuz memurun dik başlı bir
çalışan olması sizi oradan oraya savurabiliyor.Bu durum belki tüm memur
çocukları için geçerli olmayabilir fakat her türlü durumda haksızlığa karşı
duran bir adamın göz önünde çok tutulmak istenmemesi sonucu bende şu an devam
eden ve edecek gibi görünen bu düşün taşın durumu can sıkıcı olsa da bir hayli
de gurur verici bir şey.İşte bu yüzden hiçbir zaman bu ılımlı tavrı aileme
karşı -her ne kadar takışsam da bazen- bırakmamaya o zamanlardan beri
yeminliyim.Çünkü ne ben babama boyun eğ diyebilirim ne de anneme bu durumdan
yaşadığım sıkıntıyı dile getirebilirim.Onlar da böyle olsun istemezlerdi
sanırım fakat oldu herşeyde bir hayır illaki vardı.Bu yeni taşındığımız yerde bazı şeyler olacak ama onu da buradan bir sıpoylır edasıyla dip not
geçiyim.Görüşmek üzreeee.
*Baba asker bu arada çok dile getirmek istemedim yazı içinde
merak eden olursa diye ekliyorum.
