yol -2-
-yalnızlık
-yalnızlık
Her dönemimin bir şarkısı oldu hayatımda. Her yolun
psikolojisine özel şarkılar bütünü kulaklarım. Uzun bir yolun yirmi üçüncü
virajına sakin bir giriş yapacağım şu sıralar beş ayın ardından gelen yol
günlüğü. Bugün, belki hiçbir zaman hayal dahi etmediği gerçeklerin yükünü
sırtlamaya çalışan bir çocuk olarak şu birkaç ayda binlerce kilometre yol
gittim. Hiç sevmem dediğim otobüs yolculuklarının gediklisi oldum iki koca
bavul eşliğinde. Yirmi saat otobüs yolculuğu mu olur? Derken bunu rutin haline getirdim
istemsizce. Büyük konuşmamak gerekliliğinin suratıma geçirdiği tokatlardan
kızarmış yüzüm gerçeğin acımasızlığıyla yüzleşti şu beş ayda. Sahip olmadan
hakkında atıp tuttuğum ne varsa dönüp hesap sormasını bildi benden. Sahip olunmayan
şeyler hakkında atıp tutmak ne de kolaymış, bir daha asla notu vurgulu bir
şekilde kendime. Para, garip bir şey. Hiç para kazanmazken her şeye sahip
olabileceğimi düşünürdüm. Şimdi para denilen şeye sahip olmama rağmen hiçbir
zaman her şeye sahip olamayacağımı düşünüyorum çok katı bir şekilde. Oysa param
yokken dahi istediğim her şeyi taksit taksit alırdım sorumluluk nedir bilmeyen
omuzlarım eşliğinde. Şimdiyse omuzlarım yüklü sorumluluklar yığını adeta. Bu
yolculukta çok şey yazıyorum hem de çok fazla. Şiire inanıyorum. Yaprak yaprak
şiirdir şimdi topraklarım. Fakat şiirlerim sergi kaldıramazlar. Belki bir gün,
bilemiyorum. Bekleyen kalabalıklar yok bildiğim tek şey budur. Fakat biliyorum,
bir yer var. İnanç yüklü yarınlar kuluçkadadır o yerde. Bu yol, beni her geçen
gün içten içe değiştiren bir imtihan adeta. farklı bir ‘ben’ kendimi ilk kez
sıcak bulduğum. Nitelik peşinde sürüklendiğim, çabaladığım dönemler. Birçok şey
üretme hevesiyle geçirdiğim saatlerin bıraktığı hazlar. Evet, sorumluluklar ve
yeni bir hayat garipsetirken bana kendilerini, aldığım hazlar denge sağlıyor
hayatımda. Yalnızlığın bu denli yorucu fakat keyifli olduğunu bilmezdim. Bir de
bu yalnızlık arada bin kilometreden fazla bir mesafe barındırıyorsa daha fazla
yalnız hissedemezdim. Fakat garip bir his ki seviyorum. Bu yolculuk elbet
yalnız sürmeyecek biliyorum. O güne kadar bana eşlik edecek olan yalnızlığımın
peşinde keyifle sürükleniyorum.
yol, bitene kadar devam edecek…