kuasar
Uzak kılınmış bize bazı şeyler. Bazı şeyler için mesafeler
tüketmemiz işlenmiş kader adı altında. Öyle mesafeler ki var oluşun ilk
kıvılcımına kadar bizi sürükleyebilecek. Gözlerini, asırlar öteden
görebiliyorum sevgili, varlığın peşinde bir sürüklenme yıldızlararası. Ben
bilmem ki evrenin oluşumunu, galaksileri, kara delikleri, ki evren genişlermiş
de zaten: Ben durağan olmayan şeylerin peşinde çürütemem kendimi. İki kişilik
bir evren tasarısı zihnimde, oluşumunun bilincinde olduğumuz, çekim yasalarını
hissettiğimiz, birbirimizden milyarlarca ışık yılı kadar değil, bir çift ışıltı
dolu göz kadar uzak olduğumuz, iletişimimizin daim ve anlaşılabilir olduğu.
Bildiğim şey Zamanın Kısa Tarihi’nin dahi kısa tarihi yazılmışken / Zamanın
Daha Kısa Tarihi / yeryüzünde, bizim zamanımızı uzun uzadıya anlatmak zorunda
olduğum. Yoksa bilirsin ki bize ülkeler sırt dönmüştür, bize bulutlar kaplı
gökyüzü, bizim için yıldızları görmek demek gece yağan kar yağışları, bize
sunulmuş manzaralar sert rüzgarların tutsakları, bizim yeryüzümüz çekim üzerine
değil, itmek üzerinedir. Fakat şunu unutmadığımız her gün tuttuğumuz defterlere
kazılıdır: toprak parçalarına bağlı değilizdir, gökyüzünün altında olduktan ve
güneşi hissettikten sonra önemsizdir neyle kaplı olduğu, bizim için yıldızlar
gözlerimize işlenmiştir, manzaralarımız eşsiz bedenlerimize çizili, bir şeyin
bizi yeryüzüne bağlı kılmasına gerek kalmadan kendi rızamızla yeryüzündeyizdir.
