DÜŞÜN TAŞIN S01 E02

‘’Piksel Piksel Anadolu’’

Kendimi ve düşüncelerimi kontrol edebildiğim zamanlardaki ilk taşınmamız hakkında yazdığım ufak yazıyı okumuştunuz.On yaşında çıkmış olduğumuz bir yol ve kendi hafızama,kendi istediğim şekilde kazıyacağım,yetki sınırlarıma girdiğim zamanlar yaşadığım ilk hatrı sayılır uzun yol.Birçok yaşanmışlığı arkada bırakmak her yaşta büyük bir sorun.Sadece büyüdüğümüzde yaşadıklarımız,hafızamız ve yaşantımızda derin izler bırakmıyor.Hatta belki de en çok küçükken yaşadığımız şeyler bizleri ileride nasıl bir birey olacağımız konusunda yönlendiriyor.Bu yüzden küçükken yaşanmış olaylar sizin hafızanızda yer edinmiyor olsa bile aile bireyleriniz tarafından büyük bir titizlikle hatırlanıyor ve saklanıyor.Evet o çoğunuzun geçirdiği havale mesela her anına kadar anlatılıp,toplu şükürler ediliyor siz hatırlamasanız da.İnsanın ilk 5-6 senesinin karanlıktan ibaret olması ne korkunç.Hatırlayanlarınız olabilir elbet ufak tefek fakat ilk tam hatırlanabilir şeyler benim hayatımda yedi yaşımın başlarında başlıyor.Üzücü bir olay olduğundan hafızamda yer edinmiş.Üzücü dediysem çocuk yaşta yaşanmaması gereken basit bir olay fakat yaşayan çocuk olunca büyüyen bir şey,yazdım kısaca yayınlarım ileride.Bu seriye dönecek olursam ailemizde bulunan iki adet memur ve babanın biraz dik başlı olması sebebiyle hayatımız gerek şehirler arası gerekse şehir içinde ilçeler arası bir taşınma maratonunun ortasında bıraktı bizleri.Bu ilk ‘’normal taşınma’mızın ardından gittiğimiz bir iç anadolu ilinde başımıza gelmeyen kalmadı diyebilirim.İlk başta büyük bir ilçesine -35-45 bin arası bir nüfuslu-taşındığımız ilde ilk senemiz gayet normal ilerliyordu.Yani bana yansıyan oydu ki ben çocuk aklımla çok irdelemiyordum bunları.Annem ve babam arada konuşuyorlar,ben girince susuyorlardı fakat ben çocuktum,özgürdüm ve düşünmek zorunda değildim.Bu nedenle takmıyordum.Tabii yansımalarına katlanmak zorundalığı da yine aileye bağımlılıktan dolayı kaçınılmazdı ve oldu da.İlk sinyaller okulun kapanmasına yakın anne tarafından verilmeye başlanmıştı.Sürekli okul durumum,arkadaşlarımla geçinip geçinemememin sorgulanması annem tarafından başlamıştı.Yeni bir yere gidersek üzülür müsün?Aşamasına kadar da ilerlemişti sorular.Çocuk olsam da anlamıştım ki alışkındımda zaten.Hatırlamasam da o yaşıma kadar çok yer gezdiğimizi annemden ve babamdan dinliyordum.Ben bu durumda her zamanki ılımlı kişiliğimle hiçbir zorluk çıkartmıyordum ailem için ve herşeye razı bir tavır takınıyordum.Bu onların işini kolaylaştırmıştı ve ilk direk söyledikleri ‘’taşınacağız’’ kelimesi mevcut tavrım dolayısıyla erken gelmişti.Ben direk eyvallahı çektim ve hayatıma devam ettim prosedürleri onlar halledecekti nasıl olsa.Zaman geldi ve daha bir sene önce yapılan o angarya işler tekrarlanmaya başladı.Bardakları gazetele,kolilere yerleştir,babayı çağır ve koliyi bantlayarak kapat-garantiye almak için de bir iple bağla-.Odanı topla,uyu,uyan ve yine taşımaya gelen elemanlarla evde köşe kapmaca oyna.Üstüne yine aynı senaryo ile kaşarlı pideni bir köşede mideye götür.Yeni taşınılacak yer aynı ilde bir başka ilçe fakat daha küçük-15 bin civarı-.Mesafesi bir saati bile geçmeyecek yer için o eşyaları topla ve taşın.Yeni yaşam alanını tanımaya çalış ve bu arada yerleşeceğin okulu ve yeni tanışacağın arkadaşları düşünmeye koyul.Sanırım gerçekten bir memur çocuğu olmak ve o çocuğu olduğunuz memurun dik başlı bir çalışan olması sizi oradan oraya savurabiliyor.Bu durum belki tüm memur çocukları için geçerli olmayabilir fakat her türlü durumda haksızlığa karşı duran bir adamın göz önünde çok tutulmak istenmemesi sonucu bende şu an devam eden ve edecek gibi görünen bu düşün taşın durumu can sıkıcı olsa da bir hayli de gurur verici bir şey.İşte bu yüzden hiçbir zaman bu ılımlı tavrı aileme karşı -her ne kadar takışsam da bazen- bırakmamaya o zamanlardan beri yeminliyim.Çünkü ne ben babama boyun eğ diyebilirim ne de anneme bu durumdan yaşadığım sıkıntıyı dile getirebilirim.Onlar da böyle olsun istemezlerdi sanırım fakat oldu herşeyde bir hayır illaki vardı.Bu yeni taşındığımız yerde bazı şeyler olacak ama onu da buradan bir sıpoylır edasıyla dip not geçiyim.Görüşmek üzreeee.

*Baba asker bu arada çok dile getirmek istemedim yazı içinde merak eden olursa diye ekliyorum.