kuasar

kuasar

Uzak kılınmış bize bazı şeyler. Bazı şeyler için mesafeler tüketmemiz işlenmiş kader adı altında. Öyle mesafeler ki var oluşun ilk kıvılcımına kadar bizi sürükleyebilecek. Gözlerini, asırlar öteden görebiliyorum sevgili, varlığın peşinde bir sürüklenme yıldızlararası. Ben bilmem ki evrenin oluşumunu, galaksileri, kara delikleri, ki evren genişlermiş de zaten: Ben durağan olmayan şeylerin peşinde çürütemem kendimi. İki kişilik bir evren tasarısı zihnimde, oluşumunun bilincinde olduğumuz, çekim yasalarını hissettiğimiz, birbirimizden milyarlarca ışık yılı kadar değil, bir çift ışıltı dolu göz kadar uzak olduğumuz, iletişimimizin daim ve anlaşılabilir olduğu. Bildiğim şey Zamanın Kısa Tarihi’nin dahi kısa tarihi yazılmışken / Zamanın Daha Kısa Tarihi / yeryüzünde, bizim zamanımızı uzun uzadıya anlatmak zorunda olduğum. Yoksa bilirsin ki bize ülkeler sırt dönmüştür, bize bulutlar kaplı gökyüzü, bizim için yıldızları görmek demek gece yağan kar yağışları, bize sunulmuş manzaralar sert rüzgarların tutsakları, bizim yeryüzümüz çekim üzerine değil, itmek üzerinedir. Fakat şunu unutmadığımız her gün tuttuğumuz defterlere kazılıdır: toprak parçalarına bağlı değilizdir, gökyüzünün altında olduktan ve güneşi hissettikten sonra önemsizdir neyle kaplı olduğu, bizim için yıldızlar gözlerimize işlenmiştir, manzaralarımız eşsiz bedenlerimize çizili, bir şeyin bizi yeryüzüne bağlı kılmasına gerek kalmadan kendi rızamızla yeryüzündeyizdir.